زجر ها، فریاد ها، شکستن ها، و ناله های ما زیر توفانِ تازیانه‌ها
برایتان لذت بخش بود و مایهٔ شوق و قوتِ ایمان، برایتان نشاط می‌آورد و
رضایت را در چهره هایتان می نشاند و با سری بر افراشته به آغوش خانواده
برمیگشتید، برای دوباره دیدن آنها حریص بودید و روز در پسِ روز به تکرارِ
آن بیشتر اصرار داشتید، آنگاه که نائی نداشتید تازیانه را به دست برادر
دینی می دادید و استراحت می کردید و به فکرِ راه‌های سختتر کردن آن بودید،
از دیوار‌هایش بالا می رفتید و یک به یک کرامت و انسانیت و صداقت و شرافت و
بودن را سرقت می کردید و باز لذت می بردید و به پروردگارتان هدیه می دادید،
برایش قربانی می کردید و نذر مید ادید، چاپلوسی می کردید و مهر داغ بر پیشانی
می زدید و تسبیح می چرخاندید.
آری روزگاری داشتید و هنوز هم دارید،
هنوز هم بر جایگاهِ حق نشسته اید و میتازید و میرانید، اگر خسته از جایگاه
قبلی هستید بیرون می آیید و فرایض دینی را به نحوی دیگر اجرا می‌کنید، شاید
ریشی درازتر، لباسی تمیزتر و تسبیحی گرانتر. اما همان هستید و همان پلیدی
را کشان کشان با خود در کوی و برزن می برید و به گونه‌ای دیگر رضایت
می گیرید. سلاح‌هایتان تیزتر شده است و رخسارتان کریهتر.
اما این
روز‌ها دیگر ترسی در دل دارید و هراسی در وجودتان رخنه کرده، دیگر مثل
سابق توجیهی برای کارهیتان به دل‌ها راه ندارد. می‌ترسید از سایه، از‌های و
هوی، از شکستن چینی اعتقادات به دست قربانیان. می‌ترسید و عذاب می‌کشید
که آنچه برایش همه کار کردید بی هوده بوده و بار کج به مقصد نرسیده و آنچه
برایش آستین بالا زده بودید وارونه شده.
از شاهین‌ها می‌ترسید، از
منتقدین و مسخره کنندگان و هتاکان به دینتان می‌ترسید و بنیادتان سست تر از
همیشه شده است. از اینکه بریدن و آویزان کردن و سوزاندن و سنگ زدن و تجاوز
کردن تأثیر معکوس داشته حیرانید و کابوس سراسر دنیای ناچیزتان را
درنوردیده است. همان مقدساتی که اجازهٔ هر کاری را برایتان فراهم میکرد
امروز بازیچه و نقل مجلس و محفل بیشمار قربانیان شده اند. طنز‌ها و
تمسخر‌ها چون خوره به جان افکارِ پوچ و احمقانه و سخیفتان افتاده است و آتش بر خرمن و
اندوخته تان می‌‌اندازند.
دیگر با تهدید و زهر چشم گرفتن و ارعاب راه به جایی نخواهید برد و تف سر بالا خواهد بود.
نقی فقط بهانه است برای آنچه باید بشنوید
