منصور امان
برای نخُستین بار از هنگام تاسیس جمهوری اسلامی، مراسم حُکومتی سالگرد آن که همه ساله با نمایشات پُر خرج و خودنمایی رهبران "نظام" برگُزار می گردید، لغو و در سکوت کامل به زیر فرش جارو شد.
مدیحه گویی چند منبر گرم کُن پیش کسوت که از اسرار ژووپولیتیک تا جویدن خرخره و از رموز سانتریفیوژ تا دفع فتنه از دماغ شان پرده برداری می شود، بخش بُزُرگ تر هزینه ای را تشکیل می داد که "نظام" حاضر شُده بود در سال جاری برای این فُرصت بپردازد.
در بخش دیگری که جانشین سیرک سالانه "نظام" برای نمایش گُرز فرمانروایی به "جهانیان" شُده بود، "بوستان سهند" در خیابان "پاسدار گُمنام" نقش کلیدی بازی می کرد؛ جایی که شهرداری منطقه 14 تهران "سالروز تاسیس جمهوری اسلامی" را با "غُرفه های تفریحی، فراغتی و نقاشی" برگُزار می کرد.
همزمان، رهبر جمهوری اسلامی نیز برای فرار از آبروریزی بیشتر، به بیابانهای جنوب کشور پناه بُرده بود تا بدون اشاره به علت عوض کردن جایگاه تهویه دار "یوم الله 12 فروردین" با داربست با عجله سرهم بندی شده "مناطق عملیاتی"، عرق ریزان برای تعدادی از اوباش سورچران سُخنرانی کند.
چشم پوشی آقای خامنه ای و شُرکا از گُستردن بساط تبلیغاتی معمول پیرامون ثبات و در دست داشتن کماکان سُکان قُدرت در یکی از جلب توجُه برانگیز ترین بزنگاه های نمادین برای این کار، بی گمان داوطلبانه نیست. می توان تصور کرد که چگونه باند نظامی – امنیتی دندان سابان و با حسرت، کیسه دوخته شُده برای این نمایش را در کنار دیگر کیسه های خارج شُده از حساب گذاشت که تاریخ و موعدهایی همچون 13 آبان، "روز قُدس"، عاشورا، 22 بهمن و جُز آنها را بر خود نوشته دارند.
از همان هنگامی که جُنبش اجتماعی، قلمروهای اختصاصی حُکومت در پهنه جامعه برای نمایش قُدرت را به تصرُف درآورد و آنها را به تریبون خود تبدیل کرد، عقب نشینی شتابان "نظام" از فضاهای زیست تبلیغاتی و فُرصتهای مشروعیت نمایی آن نیز آغاز گردید. اجبار به اشغال نظامی شهرها برای برگُزاری مراسم اعلام شده 22 بهمن، پایان دوران تلقی آن از جامعه به عُنوان صحنه ی نمایش تک نفره به اتکای توان مالی و امکانات سازماندهی خود بود. در این میان، اضطراب به حق آقای خامنه ای از چهره به چهره شدن خُرد یا کلان با جامعه به آنجا رسیده است که ناچار است علیه چهارشنبه سوری اعلام جهاد کند و برای جنگ با سیزده بدر، قُشون بکشد.
فُرو رفتن بی ساز و صدای "کشتی نظام" در 12 فروردین در دریای جُنبش بی شُماران، بیرون راندن رژیم ولایت فقیه از مُهمترین حوزه فرمانروایی خود را سندیت بخشیده است. برای آقای خامنه ای فقط حُکومت "مُطلقه" بر کهریزک، اوین، گوهردشت و نمایش قُدرت در اُتاقهای شکنجه و دادگاه ها باقی مانده است.
مدیحه گویی چند منبر گرم کُن پیش کسوت که از اسرار ژووپولیتیک تا جویدن خرخره و از رموز سانتریفیوژ تا دفع فتنه از دماغ شان پرده برداری می شود، بخش بُزُرگ تر هزینه ای را تشکیل می داد که "نظام" حاضر شُده بود در سال جاری برای این فُرصت بپردازد.
در بخش دیگری که جانشین سیرک سالانه "نظام" برای نمایش گُرز فرمانروایی به "جهانیان" شُده بود، "بوستان سهند" در خیابان "پاسدار گُمنام" نقش کلیدی بازی می کرد؛ جایی که شهرداری منطقه 14 تهران "سالروز تاسیس جمهوری اسلامی" را با "غُرفه های تفریحی، فراغتی و نقاشی" برگُزار می کرد.
همزمان، رهبر جمهوری اسلامی نیز برای فرار از آبروریزی بیشتر، به بیابانهای جنوب کشور پناه بُرده بود تا بدون اشاره به علت عوض کردن جایگاه تهویه دار "یوم الله 12 فروردین" با داربست با عجله سرهم بندی شده "مناطق عملیاتی"، عرق ریزان برای تعدادی از اوباش سورچران سُخنرانی کند.
چشم پوشی آقای خامنه ای و شُرکا از گُستردن بساط تبلیغاتی معمول پیرامون ثبات و در دست داشتن کماکان سُکان قُدرت در یکی از جلب توجُه برانگیز ترین بزنگاه های نمادین برای این کار، بی گمان داوطلبانه نیست. می توان تصور کرد که چگونه باند نظامی – امنیتی دندان سابان و با حسرت، کیسه دوخته شُده برای این نمایش را در کنار دیگر کیسه های خارج شُده از حساب گذاشت که تاریخ و موعدهایی همچون 13 آبان، "روز قُدس"، عاشورا، 22 بهمن و جُز آنها را بر خود نوشته دارند.
از همان هنگامی که جُنبش اجتماعی، قلمروهای اختصاصی حُکومت در پهنه جامعه برای نمایش قُدرت را به تصرُف درآورد و آنها را به تریبون خود تبدیل کرد، عقب نشینی شتابان "نظام" از فضاهای زیست تبلیغاتی و فُرصتهای مشروعیت نمایی آن نیز آغاز گردید. اجبار به اشغال نظامی شهرها برای برگُزاری مراسم اعلام شده 22 بهمن، پایان دوران تلقی آن از جامعه به عُنوان صحنه ی نمایش تک نفره به اتکای توان مالی و امکانات سازماندهی خود بود. در این میان، اضطراب به حق آقای خامنه ای از چهره به چهره شدن خُرد یا کلان با جامعه به آنجا رسیده است که ناچار است علیه چهارشنبه سوری اعلام جهاد کند و برای جنگ با سیزده بدر، قُشون بکشد.
فُرو رفتن بی ساز و صدای "کشتی نظام" در 12 فروردین در دریای جُنبش بی شُماران، بیرون راندن رژیم ولایت فقیه از مُهمترین حوزه فرمانروایی خود را سندیت بخشیده است. برای آقای خامنه ای فقط حُکومت "مُطلقه" بر کهریزک، اوین، گوهردشت و نمایش قُدرت در اُتاقهای شکنجه و دادگاه ها باقی مانده است.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire
نظر شما بدون نظارت و سانسور پخش میشود